Je schaduw

Het klinkt misschien beangstigend en bedreigend.
Ieder van ons heeft een schaduw, een onbewust en onontgonnen gebied in onze psychische wereld.
Er wordt gezegd dat onze demonen daar leven.
En datgene dat we van onszelf niet willen zien.
Onze ‘slechte’ kanten misschien, of onze blinde vlekken.

Mijn bezoeken aan het schaduwrijke gebied in mezelf, leerden me iets heel anders.
In de schaduw ontmoette ik mijn diep gekwetste zelf.
De gekwetste vrouw in mezelf.
Het gekwetste kind in mezelf.
Mijn angstige en gewonde zelf leefde moederziel alleen in de schaduw van mijn bewustzijn.

Ik heb geleerd dat dit iets is om bang van je zijn.
Integendeel.
Het gewonde stuk van mezelf heeft mij nodig.
Het enige wat ze wil, is gezien worden.
Beluisterd en begrepen worden.
Verzorgd worden.
Geliefd worden.

Als ik moedig genoeg ben om contact met haar te maken en haar écht te zien met liefdevolle ogen,
dan lost angst op en verdriet smelt.
De moedige heldin in mij werd wakker.
Ik vond de kracht om voor dit kind, voor deze vrouw op te komen en te zorgen.
Ik kon grenzen stellen en voelen wat de noden waren van dit kind, van deze gekwetste vrouw:
innerlijke rust, niets doen, liefdevol toegesproken worden.

Durven voelen is de sleutel.
Iedereen kan het.
Er is moed voor nodig.
Jij hebt dat in jou, dat weet ik, dat is zo.

Creatief in beeld brengen van wat ik in mijn schaduw ontmoette, was voor mij mijn redding.
Het wordt zichtbaar, tastbaar.
Licht schijnt op wat verborgen was.
Zo wordt het uit de schaduw gehaald.
Je kan communiceren met de gekwetste vrouw en het gewonde kind in jou.
Zo leer je gehoor geven aan wat nodig is en groeien naar meer heelheid.